TV அரக்கன் ஊருக்குள் புகுந்து நேரத்தை தின்னத் துவங்காத 1980களின் ஆரம்ப வருடங்கள்...அந்த நாட்களில் ஞாயிறு மாலை நேரம் என்பது ஆற்றங்கரை படிக்கட்டில் அமர்ந்து நாம் பார்க்கும் நீர் போல மெதுவாக அழகாக ஊர்ந்து போகும். எங்கள் வீட்டில் பொன்னி என்றொருவர் வேலை செய்து கொண்டிருந்தார். இவரின் தங்கை காந்தி. சில சமயங்களில் ஒருவருக்கு பதில் மற்றொருவரோ, அல்லது இருவரும் சேர்ந்தே வேலைக்கு வருவார்கள்.
சில ஞாயிறுகளில் இவர்கள் வேலை முடிந்தபின் வீட்டின் சிறார் குழுவை மொட்டை மாடிக்கு அழைத்து போவார்கள். பொன்னி அத்தகைய சமயங்களில் கதை சொல்வார். ஞாயிறு மாலைகளில் மொட்டை மாடியில் கதை கேட்பது பலாச்சுளை சுவை போன்றது என்றால், அப்போது மழை திரண்டு வந்தால், பலாச்சுளை மேல் தேன் ஊற்றியது போல இருக்கும் இல்லையா? அப்படி ஒரு தேனூறிய பலா போன்றதொரு ஞாயிறு மாலையில் நாங்கள் மொட்டை மாடியில் ஒரு கதையை பொன்னி சொல்ல, கேட்கத் துவங்கினோம்.
"இப்படியொரு இடி இடிக்கும் பொழுதில் மழைக்கு முன் வீட்டுக்கு போக வேண்டும் என்று அவன் வேகமாக நடந்தான்" என்று பொன்னி ஆரம்பித்தது ஒரு பேய் கதை. சிறுவயதில் நாம் அனைவருமே பேய் பற்றி ஒரு முறையேனும் யோசித்தோ பயந்தோ இருப்போம். வளர்ந்த பின், சமூகத்தில் பல வித கொடூரமான பேய்களுடன் (நம்மையும் சேர்த்து) பழகி, உண்மையான பேயே தேவலாம் என்று முதிர்ச்சி அடைந்திருப்போம்.
பொன்னி, சொல்லும் கதையின் சுவை கூட்ட சமயோஜிதமாக செயல்படுவார். பேய் பற்றிய கதை என்பதால், தன் கூந்தலின் பின்னலை அவிழ்த்து விட்டுக் கொண்டார். கருத்து கவிழ்ந்த மேகங்களின் பிண்ணனியில் தலைவிரித்திருந்த பொன்னி அந்த சூழலுக்கு நன்றாகவே அச்சமேற்றினார்.
இந்த சம்பவம் நிகழ்வதற்கு முன்னரே, என் இன்னொரு அண்ணன், அப்போது பிரபலமாக இருந்த "உச்சி வகுந்தெடுத்து பிச்சி பூ வச்ச கிளி" பாடலை ("ரோசாப்பூ ரவிக்கைக்காரி" / SPB ) கேட்டால் பயத்தில் ஓடி ஒளிந்து கொள்வார் என்று வீடு முழுதும் அறிந்திருந்தது. இந்தப் பாடலை, பொன்னி கதைக்கு இடையிடையே பயன்படுத்திக்கொண்டார்.
இந்த பாடல் முழுவதுமே இளையராஜா நம் மனதை கரும்பு மிஷின் உள்ளே விட்டு பிழிந்தெடுத்திருப்பார். பிழியும் விதத்தில் பிழிந்தால், மனம் சக்கையானாலும் அனுபவத்தின் ருசி என்பது அடியிலிருக்கும் பாத்திரத்தில் சேரும் கருப்புச் சாறு போலிருக்கும் இல்லையா? பாடல் ஆரம்பத்தில் வரும் இசையிலேயே சொட்டத் துவங்கும் சாறு, முதல் stanza முன்னர் வரும் "ஆரீராரோ" வில் கொட்டி நிரம்பும்!
மூன்றாவது stanza துவக்கத்தில் வரும் SPBயின் அந்த "தனன..."வும் அதை தொடர்ந்து வரும் அந்த "Cornet" இசையும், வெறித்த வானத்தின் நடுவே நகரும் ஒற்றை மேகத்தை போல ஒரு சோக நிழல் கவிழும்.
பாடலில் ஆங்காங்கே வரும் வயலினை நாம் எப்படி அர்த்தப்படுத்துவது? வயலினா அது? bowவை வயலின் மீதா இழுக்கிறார் ilayaraja ? காலத்தின் கண்களை மூடியிருக்கும் ஞாபக இமைகளின் மீது violin bow வைத்து இழுத்தது போலல்லவா பெருகி வழிகிறது துயரத்தின் ஒலி!
கதை உச்சக்கட்டத்தை நெருங்கிய பொழுது, அச்சத்தின் பிடியில் அமர்ந்திருந்த எங்களுக்கு, வாடைக் காற்றில் மொட்டை மாடி வாசல் கதவு "பட் பட்" என்று எழுப்பிய பெருத்த சத்தம் கிலி கிளப்பியதில் வியப்பில்லை. அலறி அடித்து படிகளில் இறங்கியதில் தவறி விழுந்து என் முட்டி பெயர்ந்தது. விளையாடும் பொழுது விழுந்ததாக வீட்டில் நினைத்துக் கொண்டார்கள். "கதை காரணம்" வெளியிட்டால் இனி கதையே கிடையாது என்று பொன்னி சொல்லியதால், பேய்க்கதையால் முட்டி பெயர்ந்த கதை எங்கள் அனைவராலும் பெரியவர்களிடமிருந்து "அமுக்கப்பட்டது".
பாட்டு வரிகளின் உள்ளர்த்தம் தெரியாமல், இது நடந்து சில வருடங்கள் வரை, பால் திரிந்தால் பேய் வரும் என்றும் ("பட்டியில மாடு கட்டி பால கறந்து வச்சா..."),கரும்பின் அடியில் இருக்கும் செம்மண் பார்த்து ("பொங்கலுக்கு பூங்கருப்பு...") கரையான் என்றும், கருப்பட்டி பார்த்தால் ஒரு இனம் தெரியாத பயமும் ("வட்டக் கருப்பட்டிய வாசமுள்ள ரோசாவ..."), பிச்சிப் பூவிலும் மலைகளிலும் பேய் இருக்குமென்றும்...வெளியில் சொன்னால் பொன்னியின் கதைகள் கிடைக்காது என்பதால் உள்ளேயே வைத்து கொண்டு பயத்துடன் திரிந்த சிறு வயது நாட்கள்...சீக்கிரத்தில் மறக்க முடியாது.
என்னுடன் அமர்ந்து கதை கேட்ட Lakshmi, Jayashree அக்காக்கள் இருவரும் காலத்தின் ஊருக்கு மாற்றலாகிப் "போய் விட்டார்கள்". பொன்னியை பார்த்து இருபது வருடங்களுக்கு மேல் ஆகி விட்டது. காந்தி அன்று வெள்ளை நிற முழுக்கை ஆண் சட்டை போட்டுக் கொண்டு "ஒடாத விழப்போற" என்று என் பின்னே ஓடி வந்தது புகை போட்ட காட்சி போலத் தெரிகிறது.
இப்பொழுதெல்லாம் இந்தப் பாடல் அதிகமாக காதில் விழுவதில்லை. சில மாதங்கள் முன் கோயப்பேடு பேருந்து நிலையத்தில் நின்றிருந்த பொழுது ஒரு கடையிலிருந்து எதிர்பாராமல் எழுந்து வந்தது "உச்சி வகுந்தெடுத்து"...சென்னையிலிருந்து மதுரைக்கு விமானம் மூலம் போனாலே முக்கால் மணியாகும்.இளையராஜாவின் இசைவாகனத்தில் ஏறினால் கண் சிமிட்டும் நேரத்தில், காத தூரம் காலவெளியில் போகலாமே...அதில் மதுரை சென்னை தூரமெல்லாம் ஒரு தூரமா? எனவே ஒரே நொடியில், கோயம்பேட்டிலிருந்து எங்கள் வீட்டு மொட்டை மாடியில் முப்பதாண்டுகள் எம்பிக் குதித்தேன்...பிச்சிப் பூ நெடியில் வழிந்தோடியது அந்த நொடி...
சில ஞாயிறுகளில் இவர்கள் வேலை முடிந்தபின் வீட்டின் சிறார் குழுவை மொட்டை மாடிக்கு அழைத்து போவார்கள். பொன்னி அத்தகைய சமயங்களில் கதை சொல்வார். ஞாயிறு மாலைகளில் மொட்டை மாடியில் கதை கேட்பது பலாச்சுளை சுவை போன்றது என்றால், அப்போது மழை திரண்டு வந்தால், பலாச்சுளை மேல் தேன் ஊற்றியது போல இருக்கும் இல்லையா? அப்படி ஒரு தேனூறிய பலா போன்றதொரு ஞாயிறு மாலையில் நாங்கள் மொட்டை மாடியில் ஒரு கதையை பொன்னி சொல்ல, கேட்கத் துவங்கினோம்.
"இப்படியொரு இடி இடிக்கும் பொழுதில் மழைக்கு முன் வீட்டுக்கு போக வேண்டும் என்று அவன் வேகமாக நடந்தான்" என்று பொன்னி ஆரம்பித்தது ஒரு பேய் கதை. சிறுவயதில் நாம் அனைவருமே பேய் பற்றி ஒரு முறையேனும் யோசித்தோ பயந்தோ இருப்போம். வளர்ந்த பின், சமூகத்தில் பல வித கொடூரமான பேய்களுடன் (நம்மையும் சேர்த்து) பழகி, உண்மையான பேயே தேவலாம் என்று முதிர்ச்சி அடைந்திருப்போம்.
பொன்னி, சொல்லும் கதையின் சுவை கூட்ட சமயோஜிதமாக செயல்படுவார். பேய் பற்றிய கதை என்பதால், தன் கூந்தலின் பின்னலை அவிழ்த்து விட்டுக் கொண்டார். கருத்து கவிழ்ந்த மேகங்களின் பிண்ணனியில் தலைவிரித்திருந்த பொன்னி அந்த சூழலுக்கு நன்றாகவே அச்சமேற்றினார்.
இந்த சம்பவம் நிகழ்வதற்கு முன்னரே, என் இன்னொரு அண்ணன், அப்போது பிரபலமாக இருந்த "உச்சி வகுந்தெடுத்து பிச்சி பூ வச்ச கிளி" பாடலை ("ரோசாப்பூ ரவிக்கைக்காரி" / SPB ) கேட்டால் பயத்தில் ஓடி ஒளிந்து கொள்வார் என்று வீடு முழுதும் அறிந்திருந்தது. இந்தப் பாடலை, பொன்னி கதைக்கு இடையிடையே பயன்படுத்திக்கொண்டார்.
இந்த பாடல் முழுவதுமே இளையராஜா நம் மனதை கரும்பு மிஷின் உள்ளே விட்டு பிழிந்தெடுத்திருப்பார். பிழியும் விதத்தில் பிழிந்தால், மனம் சக்கையானாலும் அனுபவத்தின் ருசி என்பது அடியிலிருக்கும் பாத்திரத்தில் சேரும் கருப்புச் சாறு போலிருக்கும் இல்லையா? பாடல் ஆரம்பத்தில் வரும் இசையிலேயே சொட்டத் துவங்கும் சாறு, முதல் stanza முன்னர் வரும் "ஆரீராரோ" வில் கொட்டி நிரம்பும்!
மூன்றாவது stanza துவக்கத்தில் வரும் SPBயின் அந்த "தனன..."வும் அதை தொடர்ந்து வரும் அந்த "Cornet" இசையும், வெறித்த வானத்தின் நடுவே நகரும் ஒற்றை மேகத்தை போல ஒரு சோக நிழல் கவிழும்.
பாடலில் ஆங்காங்கே வரும் வயலினை நாம் எப்படி அர்த்தப்படுத்துவது? வயலினா அது? bowவை வயலின் மீதா இழுக்கிறார் ilayaraja ? காலத்தின் கண்களை மூடியிருக்கும் ஞாபக இமைகளின் மீது violin bow வைத்து இழுத்தது போலல்லவா பெருகி வழிகிறது துயரத்தின் ஒலி!
கதை உச்சக்கட்டத்தை நெருங்கிய பொழுது, அச்சத்தின் பிடியில் அமர்ந்திருந்த எங்களுக்கு, வாடைக் காற்றில் மொட்டை மாடி வாசல் கதவு "பட் பட்" என்று எழுப்பிய பெருத்த சத்தம் கிலி கிளப்பியதில் வியப்பில்லை. அலறி அடித்து படிகளில் இறங்கியதில் தவறி விழுந்து என் முட்டி பெயர்ந்தது. விளையாடும் பொழுது விழுந்ததாக வீட்டில் நினைத்துக் கொண்டார்கள். "கதை காரணம்" வெளியிட்டால் இனி கதையே கிடையாது என்று பொன்னி சொல்லியதால், பேய்க்கதையால் முட்டி பெயர்ந்த கதை எங்கள் அனைவராலும் பெரியவர்களிடமிருந்து "அமுக்கப்பட்டது".
பாட்டு வரிகளின் உள்ளர்த்தம் தெரியாமல், இது நடந்து சில வருடங்கள் வரை, பால் திரிந்தால் பேய் வரும் என்றும் ("பட்டியில மாடு கட்டி பால கறந்து வச்சா..."),கரும்பின் அடியில் இருக்கும் செம்மண் பார்த்து ("பொங்கலுக்கு பூங்கருப்பு...") கரையான் என்றும், கருப்பட்டி பார்த்தால் ஒரு இனம் தெரியாத பயமும் ("வட்டக் கருப்பட்டிய வாசமுள்ள ரோசாவ..."), பிச்சிப் பூவிலும் மலைகளிலும் பேய் இருக்குமென்றும்...வெளியில் சொன்னால் பொன்னியின் கதைகள் கிடைக்காது என்பதால் உள்ளேயே வைத்து கொண்டு பயத்துடன் திரிந்த சிறு வயது நாட்கள்...சீக்கிரத்தில் மறக்க முடியாது.
என்னுடன் அமர்ந்து கதை கேட்ட Lakshmi, Jayashree அக்காக்கள் இருவரும் காலத்தின் ஊருக்கு மாற்றலாகிப் "போய் விட்டார்கள்". பொன்னியை பார்த்து இருபது வருடங்களுக்கு மேல் ஆகி விட்டது. காந்தி அன்று வெள்ளை நிற முழுக்கை ஆண் சட்டை போட்டுக் கொண்டு "ஒடாத விழப்போற" என்று என் பின்னே ஓடி வந்தது புகை போட்ட காட்சி போலத் தெரிகிறது.
இப்பொழுதெல்லாம் இந்தப் பாடல் அதிகமாக காதில் விழுவதில்லை. சில மாதங்கள் முன் கோயப்பேடு பேருந்து நிலையத்தில் நின்றிருந்த பொழுது ஒரு கடையிலிருந்து எதிர்பாராமல் எழுந்து வந்தது "உச்சி வகுந்தெடுத்து"...சென்னையிலிருந்து மதுரைக்கு விமானம் மூலம் போனாலே முக்கால் மணியாகும்.இளையராஜாவின் இசைவாகனத்தில் ஏறினால் கண் சிமிட்டும் நேரத்தில், காத தூரம் காலவெளியில் போகலாமே...அதில் மதுரை சென்னை தூரமெல்லாம் ஒரு தூரமா? எனவே ஒரே நொடியில், கோயம்பேட்டிலிருந்து எங்கள் வீட்டு மொட்டை மாடியில் முப்பதாண்டுகள் எம்பிக் குதித்தேன்...பிச்சிப் பூ நெடியில் வழிந்தோடியது அந்த நொடி...
அழகும் ஆழமும் மிக்க பதிவு.பாடலை போலவே பதிவும் நெகிழ வைக்கிறது. Sabi.
ReplyDeleteஎன்னமோ’பா .. !
ReplyDeleteஇலங்கை பண்பலைகளில் பவனி வந்த பாடல்களில் இதுவும் ஒன்று!
ReplyDeletevidumurai virupam nigalchiyila thavaramal olikum padal
ReplyDelete